Stolica Chin i symbol cesarskiego majestatu skupia w swoich potężnych granicach historyczną sceną dziejów cesarstwa oraz wielki skok cywilizacyjny, na który Pekin zapracował w ostatnich dekadach. Wielką metropolię charakteryzuje przede wszystkim niewidzialna siła przyciągająca turystów zafascynowanych wyjątkową kulturą, intrygującymi zabytkami, zaskakującą kuchnią i egzotyką niedostępną w innych zakątkach kuli ziemskiej. Chociaż poznanie miasta jest wielkim wyzwaniem, warto zapuścić się w labirynt niekończących się ulic handlowych, bazarów, parków i archeologicznych założeń. Po drodze mija się staroświeckie autobusy, tysiące rowerów i setki mieszkańców reprezentujących wszystkie grupy społeczne. Turystom wydaje się, że miasto pędzi i nieustannie mierzy się z nowoczesnością, by dorównać Zachodowi, a nawet prześcignąć zachodnią cywilizację. Pekinem rządzą jednocześnie chaos i porządek, starodawna architektura i nowoczesne wieżowce, a także wyraźnie odczuwalna orientalna magia. Pekin uzależnia i daje turystom do zrozumienia, że są jedynie pszczołami w ulu rządzącym przez przypadek.

Pekin, którego nazwa po prostu oznacza „Północna Stolica”, położony jest w północnej części Wielkiej Niziny Chińskiej, którą od północnego-wschodu zamyka pasmo gór Yanshan. Na zachodzie wznoszą się góry Taihang, a na północnym-wschodzie rozciąga się malowniczy płaskowyż Niziny Mongolskiej. Chociaż Pekin opływa kilka rzek, żadna z nich nie płynie bezpośrednio przez miasto. Panuje tam klimat kontynentalny połączony z monsunowym, przynoszącym wraz z południowo-wschodnim wiatrem okresowe opady deszczu.

Najwcześniej odnotowaną datą w historii Pekinu jest rok 1045 p.n.e., kiedy w tzw. okresie Youzhou panował legendarny Żółty Cesarz. W tym miejscu od wieków krzyżowały się szlaki handlowe, którymi podążali Mongołowie, Koreańczycy i mieszkańcy środkowych Chin, dlatego miasto stało się ważnym punktem strategicznym tej części Azji. Pierwotna osada nazywana początkowo Ji niejednokrotnie wpadała w ręce najeźdźców i zmieniała nazwę. W związku z niestabilną sytuacją w państwie pierwszy cesarz zjednoczonych Chin – Qin Shi Huang, rozpoczął budowę przebiegającego nieopodal Wielkiego Muru Chińskiego. Gigantyczna konstrukcja, której budowę rozpoczęto w V w. p.n.e. miała stać się nie tylko zaporą przed najazdem z zewnątrz, ale także symbolem potęgi władzy, który na stałe zapisał się w historii jako jeden z „cudów świata”. Ziemie wokół Pekinu często były najeżdżane przez plemiona turecko-mongolskie oraz służyły dynastii Sui jako baza militarnych operacji przeciwko koreańskiemu królestwu Koguryo. Największa rozbudowa miasta, pomimo iż nastąpiła w XII wieku, została powstrzymana najazdem wojsk Chyngis-chana i dominacją w Chinach dynastii mongolskich. Wówczas stolica liczyła już 500 tys. mieszkańców, powstał Pałac Cesarki, urzędy, rezydencje i świątynie, wybudowano też kanał Tonghui łączący stolicę z Wielkim Kanałem. Po wypędzeniu z Pekinu najeźdźców przebudowę miasta kontynuowały kolejne dynastie Ming i Qing, a najwięcej zabytków powstało za panowania cesarzy Kangxi i Qianlonga. Dynastia Qing rządziła aż do początku XX wieku, ulegając wojskom powstańczym walczącym przeciwko feudalizmowi i imperializmowi. W 1911 r. ogłoszono powstanie Republiki Chińskiej ze stolicą w Pekinie, chociaż funkcje rządowe przeniesiono w latach późniejszych na jakiś czas do Nankinu. Nowy Pekin zaczął się rozwijać wraz z powstaniem komunistycznej Chińskiej Republiki Ludowej w 1949 r., kiedy wielki przemysł jeszcze raczkował, a architektura podążała za wzorcami płynącymi ze Związku Radzieckiego. Niestety komunistyczna przebudowa nie wypadła pomyślnie dla miasta, gdyż zburzono większość zabytków, część dawnej architektury zastąpiły betonowe osiedla, a słynny plac Tiananmen zapisał się w historii tragicznymi wydarzeniami z roku 1989. Obecnie Pekin lśni blaskiem i zdradza wiele pozytywnych cech z punktu widzenia turysty, tym bardziej że Igrzyska Olimpijskie z roku 2008 przyniosły miastu mnóstwo korzyści, stawiając aglomerację wśród najnowocześniejszych stolic świata.

Różne oblicza Pekinu nie pozostawiają turysty obojętnym. Tętniące życiem, rozległe miasto, w którym przeszłość miesza się z nowoczesnością oferuje turystom kulturowy szok spotykany i doświadczany na ulicach. Pekin tonie w szerokich arteriach przecinających miasto bez krzywizn, z których najważniejsza jest ulica biegnąca między placem Tiananmen a Zakazanym Miastem, potocznie określana Chang’an Jie. Komunikacja opiera się na trzech głównych obwodnicach centrum, gdzie skupia się nowoczesna infrastruktura z najlepszymi hotelami, biurowcami, restauracjami i kompleksami handlowymi.

Z racji potężnych rozmiarów jednej z największych aglomeracji świata, nie ma co wybierać się tam bez ustalonego planu zwiedzania. Chociaż Pekin zwiedza się przeważnie na zorganizowanej wycieczce, indywidualnie lub z przewodnikiem, zawsze trafia się na intrygujący Plac Tiananmen uznawany za centralny punkt miasta i jedną z największych tego typu przestrzeni urbanistycznych na świecie. Właśnie w tym miejscu rozgrywały się przełomowe wydarzenia w historii Chin, między innymi krwawe starcia między wojskiem a studentami i robotnikami z roku 1989. Do dzisiaj na placu urządzane są parady woskowe, a budynki okalające plac przypominają o minionych wydarzeniach. Brama Tiananmen służy jako trybuna podczas defilad, mieszkańcy miasta obowiązkowo kłaniają się przed pomnikiem Bohaterów Ludowych, tłum zbiera się przy gwardzistach wciągających sztandar przy budynku Wielkiej Hali Ludowej, a do Mauzoleum Meo Zedonga – twórcy dzisiejszych Chin, ustawia się długa kolejka. Przed turystami zainteresowanymi historią Chin, głównie marksizmem, swoje podwoje otwierają Muzeum Chińskiej Rewolucji i Chińskie Muzeum Historyczne, gdzie stałej ekspozycji towarzyszą wystawy czasowe i figury woskowe chińskich przywódców. Na plac najlepiej spojrzeć z Przedniej Bramy – Qianmen znajdującej się na południu, z kolei Bramą Niebiańskiego Spokoju – Tienanmen można się przedostać do drugiego symbolu potężnego Pekinu, jakim jest cesarski kompleks zwany "Zakazanym Miastem". Po drodze warto odpocząć w przyjemnych parkach: Ludowym Parku Kultury lub parku Zhongshan z dodatkowymi atrakcjami w postaci wystaw sztuki i pozostałości historycznych zabudowań.

Wzniesienie Zakazanego Miasta, które przez 500 lat miało służyć kolejnym cesarzom, nakazał w 1421 roku cesarz Yongle, chociaż większość budynków, które przetrwały do dziś, pochodzi z XVIII wieku. Obszar niedostępny przez te wszystkie lata dla zwykłych śmiertelników, obejmuje labirynt kilkuset budowli skrywających tysiące pomieszczeń, placów i rozmaitych zakamarków. Fascynujące miasto zostało zbudowane zgodnie z zasadami opartymi na teorii chińskiego ładu kosmicznego i prezentuje najznamienitszy przykład tradycyjnej architektury chińskiej, w której dostrzec można charakterystyczne symbole w postaci smoka, feniksa, żurawia czy żółwia. Historyczny kompleks można zwiedzać nawet w kilka dni, chociaż na krótszej wycieczce koniecznie trzeba zobaczyć: najpotężniejszą Bramę Południkową – Wumen, z przepiękną Wieżą Pięciu Feniksów – Wufenglou; Pawilon Najwyższej Harmonii oraz kilka przyległych budowli ceremonialnych przedstawiających kunszt chińskich architektów, rzeźbiarzy i malarzy; apartamenty cesarskie między innymi z salami dworskimi i salą tronową cesarzowej; liczne pałace ozdobione malowidłami pochodzącymi z epoki wszystkich dynastii; Bramę Niebiańskiej Czystości – Qianqingmen będącą głównym wejściem do Wewnętrznego Dworu, gdzie cesarze podejmowali ważne decyzje i wysłuchiwali raportów, a także Cesarski Ogród uznawany za najpiękniejsze założenie parkowe w Chinach. Szlak spacerowy prowadzi także przez inspirujące Muzeum Zegarów oraz setki innych budynków, z których każdy ma swoją odrębną historię, architekturę i sale wystawowe. Chociaż nie da się zajrzeć w każdy kąt, na zwiedzanie tego zadziwiającego miejsca warto poświęcić jak najwięcej czasu.

O oficjalnej atmosferze Zakazanego Miasta można zapomnieć w dzielnicy Qianmen, gdzie turyści podczas spacerów ciasnymi zaułkami i wąskimi uliczkami zwanymi „hutong”, obcują z codziennym życiem mieszkańców Pekinu. Znajduje się tam mnóstwo sklepików reprezentujących najróżniejsze branże oraz mikroskopijne knajpki serwujące chińskie specjały. Przemierzając główną ulice tej części miasta – Qianmen Dajie warto zwiedzić przykładowo Muzeum Historii Naturalnej i Architektury oraz wyglądającą baśniowo świątynię Nieba – Tiantan, której symbolika chińskich wierzeń, estetyka, umiar i piękno ujmuje szczególnie turystów zainteresowanych architekturą sakralną. W skład wspaniałego przykładu architektury z okresu dynastii Ming wchodzi między innymi zadziwiający Pawilon Cesarskiego Sklepienia Niebiańskiego, Ściana Echa czy Okrągły Ołtarz Nieba. Chociaż spacerując po labiryncie „hutongów” często można zgubić drogę, zawsze przechodzi się obok uroczych starych domów, staroświeckich aptek i sklepików z ziołami, których najintensywniejszy zapach unosi się na najpopularniejszej ulicy Dazhalan Lu. Dla turystów żywym skansenem może także okazać się pobliskie centrum zakamarków – Liulichang Jie.

Sporo zabytkowych obiektów przetrwało w północnej części miasta, wśród których na uwagę z pewnością zasługują rezydencje księcia Gong, Song Qingling, Wieża Bębnów i Wieża Dzwonu. Uzupełnieniem zwiedzania Zakazanego Miasta jest z pewnością wizyta w parkach Jingshan i Beihai, które od lat są ulubionym miejscem romantycznych przechadzek, wypoczynku, zwiedzania i obserwowania panoramy Pekinu. Wśród zagajników i skalnych ogrodów skrywa się kilka ciekawych budynków, które przy okazji cieszą oko swoją unikalna architekturą. Ciekawy jest przykładowo Mur Dziewięciu Smoków, stanowiący zaporę dla złych duchów, Pawilon Qiwang otoczony balustradami z białego marmuru oraz Pawilon Cesarskiej Długowieczności, w którym cesarze oddawali cześć swoim przodkom.

Na mapie turystycznej Pekinu leży także Pałac Letni – Yihayuan, czyli rozległe włości cesarskie pełne świątyń, pawilonów, pałaców i parków. Zamysł wybudowania pałacu pochodzi z XII wieku i od razu stał się wielkim przedsięwzięciem architektonicznym. Kompleks był przez kilka wieków miejscem rekreacji i wypoczynku wielu cesarzy, a także oczkiem w głowie cesarzowej Cixi. Chociaż obecna i odrestaurowana zabudowa pochodzi z początku XX wieku, zadziwia przybywających w to miejsce podróżników, którzy chcą podziwiać wspaniały park budowany w oparciu o zasady „feng shui”(wiatr i woda), słynną Marmurową Łódź zdobiącą brzeg jeziora, Most Siedemnastu Łuków prowadzący na Wyspę Południową z górującą Świątynią Króla Smoków, a także Wzgórze Długowieczności z niekończącą się liczbą altanek i pawilonów. W trakcie wędrówki nie sposób przegapić oryginalnego Pawilonu Życzliwości i Długowieczności, w którym cesarzowa Cixi knuła misterne intrygi, Pałacu Nefrytowych Fal, gdzie więziono cesarza Guangxu, czy Ogrodu Cnoty i Harmonii z najważniejszym elementem, jakim jest trzykondygnacyjny teatr. Całość obiektu skąpana w cudownych ogrodach naszpikowana jest dziesiątkami innych budynków, rzeźbami, świątyniami i pałacami wpisanymi na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO, między którymi spacer zajmuje nie tylko mnóstwo czasu, ale także wzbogaca turystyczną wiedzę na temat funkcjonowania cesarskiego dworu. Jeżeli ktoś ma więcej sił na zwiedzanie, koniecznie powinien zobaczyć ruiny Starego Pałacu Letniego rozproszone w nastrojowym parku pełnym jeziorek, sadzawek i szlaków pieszych.

Wśród pozostałych miejsc, które warto zwiedzić w Pekinie, wymienić należy Starożytne Obserwatorium przeznaczone od wieków do celów astrologicznych, okolice ulic Fuchengmennei i Wenjin z wieloma zabytkami, Muzeum Lu Xuna oraz miejscowe ZOO z egzotycznymi zwierzętami. Chociaż w Pekinie znajdują się setki świątyń, warto przynajmniej z zewnątrz zobaczyć Świątynię Lamy – największą, buddyjską atrakcję miasta, która powstała w 1744 r., posiada swoje tajemnice i składa się z całego kompleksu budynków oraz Świątynię Konfucjusza, przed którą można spotkać mędrców grających w popularną grę chińskich filozofów – „madżong”.

Zwiedzanie Pekinu to duże wyzwanie logistyczne, dlatego najlepiej skorzystać z agencji turystycznych doskonale zorientowanych w najciekawszych miejscach. Stolica stawia przed turystami także oszałamiający wybór restauracji, bogatą ofertę kulturalną i zaskakującą propozycję życia nocnego. Osobną sprawą są zakupy oraz zwiedzanie miasta w niekonwencjonalny sposób rowerem lub tradycyjną rikszą. Pekin oferuje turystom także atrakcyjną pod każdym względem, nowoczesną i doskonale wyposażoną bazę noclegową, zlokalizowaną w dogodnych okolicach. Korzystają z niej zarówno turyści zwiedzający miasto, jak i podróżnicy pragnący poznać okolicę, która jest również fascynująca i zachęca do częstych wypadów poza stolicę.

Chociaż kuchnia chińska zagościła na dobre na europejskich stołach, wizyta w tradycyjnej restauracji może okazać się miłym zaskoczeniem. Pełna harmonia smaków to kulinarna zaleta uzyskiwana dzięki unikalnemu łączeniu składników o różnych kształtach i barwach, zadziwiających nie tylko zmysł smaku, ale również wzroku. Chińczycy stawiają na dużo warzyw, mało tłuszczu oraz zdrowe jedzenie nierozerwalnie połączone z filozofią, medycyną i każdą dziedziną życia. Terytorium Chin jest bardzo rozległe, dlatego w zależności od pobytu w danym regionie, warto poświęcić czas na kulinarną podróż po najróżniejszych restauracjach, by rozpoznać na własnym podniebieniu najważniejsze smaki: słodki, kwaśny, cierpki, słony i gorzki.

Warto pamiętać, że w Chinach śniadania spożywa się bardzo wcześnie, nawet o 6:00 rano, a przed południem większość restauracji przyrządza już obiady. W tradycyjnych restauracjach jada się na obracanych stołach przeważnie pałeczkami, chociaż dla turystów z zachodu przygotowywane są na wszelki wypadek zestawy sztućców, ale będąc już w Chinach chyba warto pokusić się naukę specyficznego spożywania posiłków. Lista chińskich potraw jest tak długa jak historia kraju licząca kilka tysięcy lat. Zaglądając do restauracji oprócz lokalnego podziału można zauważyć kilka kategorii: potrawy carskie, potrawy lokalne, potrawy rodzinne, etniczne, wegetariańskie oraz lecznicze. Większość dań skupia dziedzictwo kultur azjatyckich takich jak koreańska, japońska oraz mongolska. Na stoły cesarskie trafiały przeważnie najznamienitsze i wyszukane dania, podczas gdy poddani spożywali najczęściej ryż.

Kuchnia bazuje na ryżu krótko lub długoziarnistym, bardzo często serwowanym w postaci klusek lub makaronu. Do tego dochodzi przeważnie mięso uznawane za produkt dodający sił witalnych. Chociaż w regionach islamskich króluje baranina i wołowina, najpopularniejszym mięsem jest wieprzowina zwana zhurou. Jada się także dużo kurczaków jirou oraz jagnięcinę. Na stoły, szczególnie w regionach przymorskich, trafiają także ryby fu, chociaż spotkać można również nieco bardziej egzotyczne ślimaki morskie, żółwie, węże, cykady, a nawet skorpiony czy kawałki niedźwiedzia. Na szczęście dostępna jest cała gama warzyw takich jak kapusta pekińska, szpinak czy ziemniaki oraz owoców: jabłek, mandarynek, bananów, gruszek i winogron. Niezbędnych protein dostarczają nasiona soi występujące w wielu potrawach, chociaż za substytut mięsa uchodzi także ser tofu – świeży twaróg o konsystencji kremu, podawany w wielu kulinarnych kombinacjach.

Do popularnych przekąsek, z którymi bardzo często można się zetknąć stołując się w niewielkich restauracjach na wąskich uliczkach „hutong”, należą jaja kacze, kurze i przepiórcze gotowane na twardo w roztworze herbaty, sosu sojowego i anyżu. Na stoiskach z przekąskami można także nabyć grillowane skrzydełka kurczaka, makarony, kebaby, pieczone ziemniaki i kukurydzę. Ciekawe w smaku mogą okazać się bułki gotowane na parze o nadzieniu mięsnym lub warzywnym, na które potocznie mówi się „łyse głowy”.

Posiłki najczęściej rozpoczyna się pobudzającą żołądek i wzmagającą apetyt filiżanką herbaty, której mnogość gatunków może zachwycić niejednego pasjonata aromatycznego napoju. Chińczycy do posiłków pijają także piwo pijiu (najsłynniejsze Tsingtao pochodzi z Qingdao) oraz spirytus bajiu określany mianem „białego wina”. Jest to jeden z najmocniejszych alkoholi, z którym nie należy przedobrzyć, podobnie jak z mocną wódką Mao Tai Jiu pochodzącą z prowincji Kuejczou. Może po prostu lepiej sięgnąć do obiadu po słodzoną lemoniadę albo delikatne wino gronowe Putao Jiu. W restauracji warto także poprosić o butelkę słodkiego, uchodzącego za wytrawne, białego wina „Wielki Mur” lub czerwonego o groźnej nazwie „Smok”.

Jedną z popularnych odmian jest kuchnia pekińska, na którą duży wpływ miał chłodny klimat oraz sąsiednia Mongolia. Potrawy są oparte na produktach pszennych i mają słony posmak. Chociaż kluczową potrawą jest kaczka po pekińsku, zawinięta w cienkie naleśniki, podawana z sosem śliwkowym i cebulą, watro także spróbować jiaozi – pierożki faszerowane wieprzowiną, maczane w sosie sojowym lub ryżowym occie. Na stołach pekińskich restauracji królują bułki, naleśniki i kluski, pasta z fasoli, kapusta, cebula oraz czosnek, chociaż Mongołowie wprowadzili dania serwowane wprost z kociołków. Szczególnie w Pekinie można zamówić tzw. „kociołek mongolski”, czyli gulasz z jagnięciny, tofu i kapusty przyrządzany na oczach klienta. Głównie zimą na stołach pojawia się więcej baraniny, wołowiny i drobiu. Smacznym posiłkiem może okazać się także Cza Ciang Mein, czyli makaron z dodatkiem posiekanych jarzyn, kiełków mung i kiszonych ogórków.

Turyści wybierający się do Chin spodziewają się przeważnie kulturowego szoku, co nie do końca okazuje się słuszne. Chociaż odległy zakątek na kuli ziemskiej jest ogromną zagadką rządzoną według tajemniczych zasad, bez problemu można się tam odnaleźć i przekonać, że jest to ciekawy kraj z jedną z najstarszych kultur świata. W kraju akupunktury, aromaterapii i ćwiczeń z medytacji każdy może doświadczyć inspirujących przygód, które później staną się ciekawym tematem do dyskusji.

Niemalże całą populację stanowią Chińczycy, niemniej w jej skład wchodzi kilkadziesiąt innych mniejszości narodowych, które wyznają między innymi islam. Wyznanie i religia bardzo mocno wpływa na kulturę i kształtuje styl życia społeczności. W chińskich religiach ludowych główną rolę odgrywa buddyzm, taoizm i konfucjanizm, chociaż znaczna część społeczeństwa jest bezwyznaniowa. Konfucjanizm przykładowo kładł nacisk na poszanowanie tradycji i stąd zamiłowanie Chińczyków do wszechobecnego porządku. Taoizm odnosił się do obecnych w człowieku przeciwstawnych sił jing i jang oraz rozwoju duchowego człowieka, a buddyzm wyznawał wiarę w istnienie istot nadprzyrodzonych oraz życia po śmierci.

Chińczycy są na ogół pracowici, zaradni i weseli, o czym przykładowo można przekonać się podczas stołowania w restauracjach i wsłuchiwania w gwarne rozmowy. Interesują się światem zewnętrznym, chociaż życiowa determinacja prowadzi do osiągania celu za wszelką cenę. Podróżując po Chinach należy jednak pamiętać, że wciąż ma się do czynienia z państwem komunistycznym, rządzonym silną ręką i posiadającym system nie zawsze zrozumiałych wartości. Ludzie rodzą się równi i prowadzą życie w zgodzie z powszechnie obowiązującymi normami.

Podróżnik zwiedzający chińskie miasta powinien pamiętać o okazywaniu szacunku i posłuszeństwie wobec starszych. Dobrym sposobem na wywarcie pozytywnego wrażenia jest przekazanie przy pierwszym spotkaniu wizytówki lub karteczki z imieniem i nazwiskiem, najlepiej w języku chińskim. Chińczycy bywają impulsywnymi ludźmi, chociaż nie zawsze głośna dyskusja musi mieć znamiona kłótni. Chociaż w Chinach funkcjonuje wiele różnych dialektów językowych (szanghajski, min, kantoński), komunikację ułatwia język mandaryński określany „wspólnym językiem”. Dla turystów z pewnością egzotycznie przedstawiają się chińskie znaki-piktogramy reprezentujące raczej myśl niż sposób wymowy, których dźwięk różni się w zależności od regionu. Poznanie nawet najłatwiejszych znaków, chociaż sprawi zapewne sporo trudności, może okazać się interesującą nauką.

Chińczycy niezależnie od piastowanego stanowiska największą wagę przywiązują do przestrzegania godzin posiłków, końca pracy i snu, dlatego warto uszanować przerwę obiadową, by zaoszczędzić sobie jakichś nieprzyjemności. Bardzo ważna jest także gościnność, chociaż zaproszenia do domów są rzadkością, w przeciwieństwie do towarzyskich spotkań w restauracjach. Zaproszenie do jedzenia jest wyrazem przyjaznych stosunków, tym bardziej jeśli dotyczy spraw biznesowych. Kultura biznesowa i negocjacyjna bowiem jest w chinach bardzo ważnym aspektem prowadzenia interesów, więc jeśli ktoś w trakcie podróży chce załatwić sprawy zawodowe powinien szczegółowo zapoznać się z taką etykietą, by nie popełnić niepotrzebnego „faux pas”. Chińczycy dużą wagę przywiązują także do min, próbując zawsze zachować kamienne oblicze, co często może wprawiać Europejczyków w zabawne zakłopotanie. W trakcie rozmów lepiej nie poruszać tematów dotyczących Tybetu i ogólnie komunizmu, a tym bardziej nie można krytykować funkcjonowania państwa. Naturalne tematy najczęściej dotyczą pogody, kultury, zabytków czy sportu.

Dla Chińczyków najświętszą częścią ciała jest głowa, więc nie należy dotykać niczyjej głowy. Nie ma tam zwyczaju dawania napiwków, spóźnianie się nie leży w dobrym tonie, a zakazane jest pokazywanie stopy lub wskazywanie czegoś stopą uchodzącą za nieczystą część ciała.

Chiny są państwem komunistycznym, w którym celebruje się takie święta jak Święto Pracy przypadające na 1 maja, październikowe Święto Narodowe czy Nowy Rok będący świętem ruchomym ze względu na chiński kalendarz. Do pozostałych świąt państwowych należy między innymi Dzień Kobiet, Dzień Dziecka i rocznica powstania Komunistycznej Partii Chin.

Miasta i obiekty olimpijskie – gratka dla miłośników sportu, którzy przy okazji zwiedzania Pekinu mogą zobaczyć obiekty powstałe na Igrzyska Olimpijskie w 2008 r. Chińczycy przeznaczyli na budowę infrastruktury sportowej niebotyczne kwoty, dzięki czemu wybudowano nietypowe i jednocześnie imponujące areny sportowych zmagań. Wśród wielu budowli wzniesionych z ogromnym rozmachem na turystach największe wrażenie robi Stadion Narodowy, Narodowe Centrum Sportów Wodnych i Narodowy Kryty Stadion. W większości z tych miejsc odbywają się imprezy kulturalne i koncerty, które dodatkowo mogą pojawić się w planie zwiedzania stolicy.

Wielki Mur Chiński – bez względu na liczne określenia i sens wybudowania jednego ze „średniowiecznych 7 cudów świata”, widoczny z kosmosu Mur Chiński z pewnością jest jedną z największych atrakcji turystycznych reklamujących Chiny na świecie. Intrygująca konstrukcja wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO dzieli kraj zaczynając się na wchodzie, nad Morzem Żółtym, a kończąc w prowincji Gansu na Pustyni Gobi. Początki systemu murów obronnych, sieci fortów i wież obserwacyjnych sięgają już VII-V w. p.n.e., chociaż za pierwszego monarchę, który w III w. p.n.e. zarządził budowę jednolitej struktury obronnej uważa się cesarza Qin Shi Huanga znanego także ze stworzenia słynnej „terakotowej armii”. Umocnienia mające powstrzymywać wojownicze plemiona budowało jeszcze kilka następnych dynastii, które doprowadziły zaporę w XV w. do stanu widocznego także i dziś. System fortyfikacji jest bardzo rozbudowany i tworzy w sumie chaotyczną konstrukcję, której łączna długość wraz z naturalnymi barierami, wzgórzami i rzekami sięga blisko 9 tys. km. Umocnienia wznoszono w różnych miejscach, w zależności od bieżącej sytuacji politycznej. Najbardziej znane i najczęściej odwiedzane przez turystów fragmenty tej fascynującej budowli dostępne są z takich miejscowości jak Badaling, Mutianyu, Simatai, Jinshanling i Juyongguan. Na turystów czeka tam dobrze zorganizowana infrastruktura z miejscami noclegowymi, restauracjami i sklepami oferującymi najróżniejsze pamiątki. Podróżnicy mogą spacerować na różnych trasach po odrestaurowanych fragmentach muru, zwiedzać liczne strażnice, baszty i towarzyszące im atrakcje w postaci muzeów i czasowych wystaw. Sceneria jest oszałamiająca, a wędrówka kamiennymi i murowanymi grzbietami „wizytówki Chin” pozostaje w turystycznej pamięci na długie lata.

Grobowce cesarskie – na rozległym terenie położonym na północ i wschód od Pekinu, u podnóża wzgórz Tianshou, znajduje się kilkanaście grobowców należących do dynastii Ming. O majestacie wielkiego rodu świadczy wykonanie krypt i ulokowanie w niezwykle malowniczym zakątku. Pradawni władcy swoje groby wznosili na długo przed śmiercią, dbając o szczegóły i tajemniczą aurę otaczającą miejsce. Do grobowców prowadzi Święta Droga zwana także Aleją Duchów, zapoczątkowana Wielką Bramą Pałacową, biegnąca następnie między ogromnymi kamiennymi posągami zwierząt i ludzi pochodzącymi z XV w. Zwieńczeniem drogi jest najstarszy grobowiec Chang Ling należący do słynnego cesarza Yongle, który zapoczątkował budowę Wielkiego Muru. Grobowce zaskakują rozmiarem i konstrukcjami skrywającymi system korytarzy oraz sal wspartych ogromnymi kolumnami. Najważniejszym miejscem kompleksu jest Ding Ling – podziemny pałac grobowy cesarza Wanli, a uzupełnieniem wycieczki może być wizyta w Pałacu Figur Woskowych Dynastii Ming.

Góry Zachodnie – odwieczne symbole Chin znajdują się w bliskim sąsiedztwie Pekinu. Idealnym celem wędrówek są położone niedaleko Pałacu Letniego szlaki położone w parku znajdującym się w Górach Pachnących. Warto pokusić się chociażby o wspinaczkę na sam szczyt obfitujący w niezwykłe widoki lub spacer wśród kilku interesujących pawilonów i świątyń, między innymi Świątyni Lazurowych Obłoków i Świątyni Blasku. W skład kompleksu wchodzi także niezwykły Ogród Botaniczny wytyczony klombami. Można tam poznać setki gatunków egzotycznych roślin pochodzących ze wszystkich stron Chin oraz różne typy ekosystemów w postaci dżungli i pustyni. Park wzbogaca Świątynia Leżącego Buddy, przy której zawsze gromadzą się turyści, Muzeum Miodu oraz rezydencja Cao Xueqina. Trzecią częścią Gór Zachodnich jest Badachu, czyli leśny park ze szlakami pieszymi okrążającymi szereg świątyń i klasztorów. Dla turystów, którzy nie mieli wcześniej styczności z chińską, sakralną architekturą może to być niezwykle pasjonująca wycieczka w przeszłość.

Wyprawa do świątyń – w okolicy Pekinu znajduje się mnóstwo interesujących świątyń, niemniej turyści zaglądają najczęściej w dwa miejsca. Największą spośród budowli w rejonie stolicy jest Świątynia Tanzhe położona w spokojnym i pięknym miejscu około 40 km na zachód od Pekinu. Historia powstania kompleksu niezwykłych budynków sięga 1600 lat wstecz i związana jest z panowaniem dynastii Jin. Wśród zabudowań świątynnych uwagę przyciągają miłorzęby mające znaczenie symboliczne, a także pawilony, w których odbywają się buddyjskie ceremonie. Drugą świątynię położoną nieopodal Jietai zbudowano w 662 r. n.e. za czasów panowania dynastii Tang. Ujmujący jest przykładowo ołtarz święceń udekorowany rzeźbami, a także owiana legendami „Sosna Dziewięciu Smoków”, przypominająca smoki zrywające się do lotu. Świątynia dzięki wysokim, czerwonym murom wygląda jak twierdza, chociaż panuje tam nastrojowa cisza i mistyczna aura przenosząca turystów w czasy dawnych dynastii cesarskich.

Wąwóz Longqing – około 100 km na północ od Pekinu znajduje się urocze miejsce z największą w Chinach tamą wysokości około 70 m. Turyści mogą także podziwiać piękne wodospady zamarzające zimą i tereny rekreacyjne, z których korzystają mieszkańcy stolicy podczas największych upałów i weekendowych eskapad. Podróżnicy najczęściej zaglądają tam w trakcie trwania Święta Lodowych Latarni, kiedy miejscowi wykuwają z zamarzniętych wodospadów latarnie i rozmaite formacje, w których umieszczają kolorowe światełka.

Zhoukoudian – w okolicy Wzniesienia Smoczej Kości mieszkał przed wiekami tzw. „pekiński człowiek”, którego szczątki w systemie jaskiń odnaleźli naukowcy. Odkryte przedmioty codziennego użytku wystawione są w specjalnie zrekonstruowanych pomieszczeniach.

Park Narodowy Gór Shangfang – kilkadziesiąt kilometrów na południowy-zachód od Pekinu można trafić na krasowe jaskinie oraz buddyjskie świątynie zlokalizowane w niezwykle malowniczej okolicy dającej wytchnienie od gwaru potężnej stolicy. Klasztory rozproszone po lesie, pośród wąwozów i gęstych lasów, są doskonałym przykładem architektury sakralnej pochodzącej z okresów panowania poszczególnych dynastii.

Tianjin – jedno z czterech wydzielonych miast będących odrębnymi jednostkami administracyjnymi w Chińskiej Republiki Ludowej. Chociaż na pierwszy rzut oka ogromna metropolia nie robi wrażenia, można tam znaleźć bogactwo zabytków pochodzących z epoki tzw. europejskich koncesji. Większość ulic zabudowana jest cudzoziemskimi gmachami, na które nałożyła się nowoczesna architektura. Historia Tianjin wiąże się głównie z handlem odgrywającym ważną rolę w czasie panowania dynastii Qing (XVII-XIX w.) i związanym z Wielkim Kanałem, który obok Wielkiego Muru jest drugim w Chinach gigantycznym dziełem ówczesnej inżynierii i najdłuższym szlakiem wodnym na świecie wybudowanym przez człowieka. W XIX i na początku XX wieku miasto było okupowane przez wojska brytyjskie i francuskie, chociaż na stałe osiedli tam przybysze z Niemiec, Rosji, Japonii i Włoch. Liczba mieszkańców znacznie wzrosła, kiedy w 1912 r. otwarto połączenie kolejowe z Pekinem, Nankinem, Shenyang i wieloma innymi miastami. Tianjin stracił na znaczeniu podczas II wojny światowej, kiedy dostał się pod okupację japońską, chociaż po 1945 r. odbudowano głównie przemysł lekki, włókienniczy i dywanowy. Turystyczna część miasta zajmuje niewielką przestrzeń, dlatego plątaninę uliczek można zwiedzić w stosunkowo krótkim czasie. Na pewno warto zwiedzić Stare Miasto o kwadratowym kształcie z niezliczonymi straganami, sklepami i restauracjami kuszącymi turystów swym urokiem. Wśród zabytków sakralnych najlepiej prezentuje się Wielki Meczet Qingzhen Si zachowany w stanie z 1703 r., znajdujący się na skraju muzułmańskiej dzielnicy, do której warto wybrać się z krótkim spacerem oraz  XIX-wieczna katedra Wanghailou z widokiem na rzekę Hai He. Ciekawostką sakralną jest świątynia Tianhou, w której podczas oglądania interesujących malowideł można zapoznać się z historią Cesarzowej Niebios. Bogini uznawana jest za opiekunkę żeglarzy, dlatego zgromadzono tam pokaźną kolekcję żaglowców pochodzących z czasów dynastii Ming i Quing. Po religijne pamiątki, kadzidełka, posążki Buddy i nie tylko warto udać się w okolicę głównego ośrodka buddyjskiego Dabei Yuan, gdzie można przyjrzeć się przy okazji codziennemu życiu serdecznych mnichów. Przyjemnie czas płynie w trakcie wędrówki po uliczce Acient Culture Street odwzorowującej pekińską Liulichang Jie, gdzie znajdują się nie tylko sklepy z pamiątkami i rękodziełem, ale również przytulne knajpki zachęcające do spróbowania lokalnej, słodkiej zupy z prosa „chatang” nalewanej do malutkich miseczek. Jeżeli kogoś znudziło poruszanie się po gąszczu uliczek wypełnionych wszechobecnymi rowerami, może udać się na spacer po ulicy Jiefang Lu, gdzie na każdym kroku widać ślady europejskiego kolonializmu pozostawione w architekturze zabytkowych budynków i dawnych klubów, w których przesiadywali Niemcy i Francuzi. Po zwiedzeniu miasta przychodzi czas na relaks. Najlepszym miejscem na odpoczynek jest park wodny z licznymi jeziorami, ogrodem zoologicznym, teatrem, pływalniami i dobrymi restauracjami. Przed turystami pozostającymi w mieście na dłużej, swoje podwoje otwiera także Muzeum Historyczne prezentujące dzieje regionu, Muzeum Nauki i Techniki z multimedialnymi ekspozycjami i galeria sztuki eksponująca dzieła wybitnych, chińskich artystów. Tianjin to również potężna baza noclegowa z dziesiątkami hoteli o różnym standardzie, z których można wyruszać na zwiedzanie okolic.

Zunhua – jeden z najlepiej zachowanych kompleksów cmentarnych w Chinach, w którym pochowanych zostało kilku cesarzy z dynastii Qing wraz z żonami i konkubinami. Grobowce łączy „święta droga” prowadząca do najważniejszej krypty założyciela dynastii – Xiaoling. Znajduje się tam wiele budynków o różnych rozmiarach, krytych emaliowanymi dachami. Najpiękniejszy grobowiec należy do słynnej Cixi, która była kontrowersyjną cesarzową i przyczyniła się między innymi do budowy Letniego Pałacu w Pekinie. Turyści mogą podziwiać białe balustrady ozdobione rzeźbami smoków i feniksów oraz malowidła wykonane ciekawymi technikami.

Chengde – jedno z ciekawszych miejsc w dalszej okolicy Pekinu, którego urok docenił cesarz Kangxi stawiając tam na początku XVIII wieku letnią rezydencję. Prace nad rozbudową kontynuowali następni cesarze, dzięki czemu powstał niezwykły kurort znany pod określeniem „górskie sioło chroniące przed upałem”. Ogromna powierzchnia otoczona długim murem dostarcza wielu wrażeń i dzieli się na pałac na południu, pawilon i jeziora na wschodzie oraz park na północy i zachodzie. Pałacowe budynki są proste, zbudowane z drewna, dzięki czemu idealnie komponują się z parkiem. Spacerowa ścieżka prowadzi zaciekawionych turystów do Pałacu Dziesięciu Tysięcy Dolin i Sosen Szepczących na Wietrze oraz wśród kilkunastu świątyń i pawilonów, z których każdy ma odrębną historię, wystrój i związany jest z najróżniejszymi obrzędami. Park jest niezwykle rozległy i na jego zwiedzanie najlepiej przeznaczyć cały dzień. W trakcie zwiedzania w sumie ponad setki budowli można robić sobie przerwy z wypoczynkiem nad malowniczymi jeziorami. Świątyń jest mnóstwo, każda charakteryzuje się niebywałymi zdobieniami, rozbudowaną symboliką oraz unikalną, fascynująca architekturą. Cesarski kurort zajmuje przedmieścia miasta Chengde, w którym warto posilić się po wielogodzinnej wędrówce.

Kiedy najlepiej wybrać się do Pekinu?
Do Pekinu najlepiej wybrać się wiosną, kiedy panują znośne temperatury, chociaż pod koniec tej pory roku występują silne burze piaskowe. Drugim dogodnym okresem jest wczesna jesień sprzyjająca zwiedzaniu zabytków. W Pekinie panuje klimat kontynentalny z domieszką monsunowego, co objawia się w okresie lata porą deszczową i wysokimi temperaturami (lipiec, sierpień). Zimy są tam mroźne, ale bezśnieżne z temperaturami sięgającymi nawet -20°C.

Do Pekinu warto wybrać się na przełomie stycznia i lutego w trakcie trwania Chińskiego Nowego Roku, którego obchody są najciekawszym wydarzeniem w mieście.

Jaka waluta obowiązuje w Chinach i jakie są orientacyjne ceny?
Walutą Chin jest juan renminbi z nowym oznaczeniem China New Yuan (CNY), 1 CNY = 100 fenów. Ceny między regionami znacznie się różnią i zależą od popularności turystycznej danego obszaru, a prowincja jest tańsza niż ekskluzywne kurorty. W trakcie robienia zakupów, szczególnie na bazarach i targowiskach, warto targować się, gdyż sprzedawcy często obniżają ceny. Towary w chińskich supermarketach i większych sklepach mają ceny porównywalne z polskimi.

Gdzie i jakie pamiątki kupić w Pekinie?
Najciekawsze, tradycyjne pamiątki można kupić w lokalnych sklepach z rękodziełem oraz w „manufakturach”, gdzie przedmioty są wykonywane ręcznie. Chińczycy są specjalistami w tworzeniu podróbek, dlatego za oryginalnymi produktami lepiej rozejrzeć się w tzw. „Sklepach Przyjaźni” niż zwykłych sklepikach przyciągających niskimi cenami. Na uwagę zasługuje duży wybór antyków, chociaż nie ma co liczyć na niskie ceny. Ciekawymi upominkami mogą być przykładowo narzędzia wykorzystywane przez artystów takie jak pędzle i tusz, a także przedmioty z nefrytu i tradycyjne latawce. Warto wstąpić do tradycyjnej herbaciarni po aromatyczną paczuszkę herbaty lub rozglądnąć się w pierwszej lepszej „graciarni” za drewnianą rzeźbą lub misternie wykonanym posążkiem Buddy. Turyści rozglądają się także za fajkami do opium, kompletami do gry w „madżonga” czy chińską porcelaną. Stosunkowo tanie są perły, jedwab i obrazy malowane na takim materiale. Unikatowym prezentem jest także chińska kaligrafia malowana na jedwabiu lub bibule. Podczas zakupów warto pokusić się o targowanie, gdyż sprzedawcy bardzo często opuszczają ceny wstępnie zawyżone dla turystów.

Na zakupy w Pekinie najlepiej wybrać się na ulicę Liulichang oraz uliczki zwane „hutongami” rozciągające się w dzielnicy Qianmen. Wiele ciekawych sklepów można znaleźć na Dazhalan oraz na targu jedwabiu Xiushui. Doskonałym miejscem jest także pasaż handlowy na Wangfujing. Z kolei najwięcej markowych sklepów i butików ulokowanych jest w okolicy Sanlitun, w północno-wschodniej części Pekinu.

Jaki czas obowiązuje w Chinach?
W Chinach do czasu polskiego w lecie dodajemy 6, w zimie 7 godzin.

Jak poruszać się po Pekinie?
Z powodu dużych odległości przemieszczanie się pomiędzy poszczególnymi regionami jest utrudnione, niemniej samoloty obsługują stolice wszystkich prowincji i większe miasta. Podróżowanie z pewnością wymaga wcześniejszego, dobrze przygotowanego planu, szczególnie jeśli chodzi o tańszy transport. Kolej jest najszybszą, najbezpieczniejszą i najlepiej rozwiniętą formą poruszania się po Chinach. Sieć kolejowa dysponuje najszybszymi pociągami luksusowymi, ekspresami, pośpiesznymi i osobowymi. Składy często bywają przepełnione, więc lepiej wcześniej zarezerwować bilet i unikać kupowania biletu w dzień wyjazdu, chyba że jest to trasa lokalna.

Chociaż sieć kolejowa jest dobrze rozbudowana, nie brakuje regionów, do których można dotrzeć tylko autobusem. Najlepszą flotą autobusową dysponują prywatni przewoźnicy. Połączenia zarówno prywatne, jak i publiczne są częste, gdyż istnieje duża konkurencja i zapotrzebowanie ze strony pasażerów. Bilety można kupować bez wcześniejszej rezerwacji i należy pamiętać, że podróż autobusem nie należy do najkrótszych ze względu na częste przystanki. Na trasach do 100 km kursują minibusy, które są rozsądną cenowo i czasowo formą podróżowania.

Transport w dużych miastach jest dobrze rozwinięty. W Pekinie, Hongkongu, Kantonie i Szanghaju działa metro, a autobusy są stosunkowo tanie. Ceny wszechobecnych taksówek również nie są wygórowane.

Na terytorium Chin nie można wjechać własnym samochodem, a wynająć lub kupić auto można jedynie po wcześniejszym uzyskaniu chińskiego prawa jazdy i załatwieniu wielu formalności. Międzynarodowe prawo jazdy nie jest honorowane. Zawsze można wynająć samochód z kierowcą, ale nie należy to do tanich udogodnień w podróżowaniu.

Pekin jest jedną z największych metropolii świata, w związku z czym poruszanie po stolicy wymaga uwagi, chociaż nie jest trudno zorientować się w układzie ulic krzyżujących się pod kątem prostym oraz rozmieszczeniu kilku obwodnic śródmiejskich. W Pekinie nie ma takiego pojęcia jak „blisko”, aczkolwiek komunikacja miejska działa sprawnie i w każde miejsce można dojechać autobusem bądź metrem. Przed przemieszczaniem warto zaopatrzyć się w odpowiednia mapę, by nie mieć problemu z odczytywaniem chińskich znaków, chociaż zdarza się, że na przystankach umieszczane są informacje w języku angielskim. Ze względu na dużą ilość pojazdów w mieście prawie zawsze są korki, dlatego większość mieszkańców porusza się na rowerach. Takie rozwiązanie zaleca się także turystom, tym bardziej że na rowerze można zwiedzić mnóstwo zabytków. Dobrym sposobem na zobaczenie interesujących miejsc jest skorzystanie z popularnej wśród turystów trójkołowej rikszy.

Jakie są ograniczenia celne w Chinach?
Przy wwożeniu środków płatniczych powyżej równowartości 5 tys. USD należy złożyć stosowną deklarację celną, na której podstawie przy wyjeździe prowadzona jest kontrola. W deklaracji wjazdowej należy również zgłosić wszystkie wartościowe przedmioty (np.: kamera, cenna biżuteria itp.) Wywieźć można ograniczoną ilość alkoholu (do 1 l), a zakupiony sprzęt elektroniczny nie może przekraczać wartości wyższej niż 5 tys. CNY. Zakaz dotyczy wywozu waluty chińskiej w wysokości większej niż 20 tys. CNY, dóbr kultury, dzieł sztuki, rzadkich wydawnictw, kamieni szlachetnych i ich pochodnych, zagrożonych gatunków roślin i zwierząt.

Jakie dokumenty potrzebne są w razie konieczności skorzystania z służby zdrowia w Chinach?
Cudzoziemiec na terenie Chin za wszystkie usługi medyczne płaci gotówką, natomiast zwrotu kosztów leczenia można dochodzić po powrocie do kraju, po przedstawieniu firmie ubezpieczeniowej odpowiednich rachunków (należy zadbać, żeby były wystawione w języku angielskim). Polisy zagranicznych firm nie są uznawane, więc jedyną opcją jest korzystanie z chińskiego ubezpieczenia. Chociaż nie ma obowiązku ubezpieczeń osobowych, jedynym rodzajem wymaganego ubezpieczenia jest polisa na przelot na trasach krajowych, którą wykupuje się jako dodatek do biletu. Należy również pamiętać, że niektóre z firm ubezpieczeniowych wymagają poświadczenia rachunków przez poszczególne urzędy konsularne. Opieka medyczna poza terenami głębokiej prowincji nie stanowi problemu i jest ogólnodostępna. Cena za dobę pobytu w szpitalu nie obejmuje kosztów usług medycznych, badań ani leków, za które płaci się osobno. Turystom, którzy chcą skorzystać z leczenia metodami tradycyjnymi zaleca się korzystanie z gabinetów dostępnych przy niektórych klinikach oraz z punktów w większości hoteli. W niektórych regionach, które zostają umieszczane są na liście zagrożeń epidemiologicznych sporządzonej przez WHO, bezwzględnie wymagana jest książeczka zdrowia.

Ze względu na inną florę bakteryjną należy starannie wybierać restauracje lub jadać w hotelach, przestrzegać podstawowych zasad higieny niezbędnych w krajach tropikalnych oraz zwracać uwagę na warunki w jakich przygotowuje się i przechowuje jedzenie. Turyści powinni pić wyłącznie wodę butelkowaną, gdyż woda z kranu nie jest zdatna do picia.

Szczepienia ochronne nie są wymagane, niemniej szczególnie w krajach tropikalnych istnieją zagrożenia sanitarno-epidemiologicznych, dlatego przed wyjazdem warto sprawdzić czy szczepienia nie są zalecane sezonowo i profilaktycznie zaszczepić się przed wskazanymi chorobami. Poszczególne zalecenia sanitarne pozwalające uniknąć zachorowania na różne choroby dostępne są na stronie internetowej Państwowej Inspekcji Sanitarnej: www.pis.gov.pl

Obywateli polskich wybierających się do Chin obowiązują wizy, które można uzyskać w ambasadach i urzędach konsularnych po przedstawieniu paszportu (ważnego min. 6 miesięcy od daty wyjazdu z Chin), zdjęcia, wypełnionego wniosku wizowego, kserokopii biletu do Chin albo wydruku potwierdzającego hotelową rezerwację, bądź też potwierdzenia uczestnictwa w wycieczce. Wyjazd z terytorium Chin do Specjalnej Strefy Administracyjnej Hongkongu lub Makau traktowany jest jako opuszczenie granic ChRL i automatycznie anuluje ważność posiadanej wizy jednokrotnej, dlatego przed podróżowaniem w te miejsca trzeba zadbać o posiadanie wizy dwu- lub wielokrotnej. Polacy podróżujący wyłącznie do Hongkongu i Makau nie potrzebują wiz wjazdowych, jeżeli ich pobyt nie przekracza 3 miesięcy. Podróżując dalej do Chin wizę wjazdową można uzyskać w specjalnych biurach łącznikowych centralnych władz ChRL. W Chinach istnieje obowiązek meldunkowy, którego dokonuje administracja hotelu.

Szczegółowe i aktualne informacje można znaleźć na stronie MSZ: www.msz.gov.pl lub na stronie ambasady polskiej w Pekinie www.pekin.polemb.net

Ambasada Rzeczypospolitej Polskiej w Chińskiej Republice Ludowej
Chiny, Pekin, 1 Ritan Lu, Jianguomenwai, 100600
Tel. dyżurny: +861065321235 Faks: +861065321745
pekin.amb.sekretariat@msz.gov.pl
www.pekin.polemb.net